حکمرانی و سیاست گذاری مسایل نسلی ایران

پژوهش های متعدد نسلی بیانگر انست که جامعه ایران به عنوان یک جامعه در حال گذار به دلایلی از جمله تغییر هرم جمعیتی، گسترش شهر نشینی ،تحولات سبک زندگی،گسترش شبکه های اجتماعی با مسایل نسلی اعم از تفاوت، گسست، شکاف و عدالت نسلی مواجه می باشد. عدم اهتمام حکمرانی به حل مسایل نسلی در بعضی از حوزه ها از جمله اعتماد و مشارکت اجتماعی خصوصا در حوزه های مدیریتی می تواند شکاف نسلی را فعال تر نماید. به نحوی که کاهش سطح مولفه های اساسی حکمرانی (اعتماد و مشارکت اجتماعی نسلی) نه تنها سیستم را با گسست نسلی مواجه می سازد بلکه توسعه پایدار کشورا را با تاخیر و یا چالش مواجه خواهد نمود. لذا ضرورت ایجاد ظرفیت دانشی در نظام سیاست گذاری نسلی ایران جهت حل مسایل نسلی را مضاعف می نماید.بنابراین سوال اصلی مقاله اینست که چگونه می توان ظرفیت دانشی نظام سیاست گذاری عمومی ایران را برای حل مسایل نسلی ایجا نمود؟ براین اساس دو سوال فرعی قابل تبیین می باشد که اولا: مسایل نسلی ایرانچیست؟ ثانیا : وظیفه حکمرانی نسبت به مسایل نسلی چیست؟ مقاله با طرح نظریات و رویکردهای جامعه شناختی نسلی و مسایل ان به ارایه نظریه خویش می پردازد که "نظام سیاست گذاری عمومی ایران با تحول رویکردی در فهم و حل مسایل نسلی خصوصا با ایجا ظرفیت دانشی می تواند با ارتقا سطح سیاستگذاری سرمایه اجتماعی نسلی توسعه پایدار ایران را تحقق پذیر نماید."