ارزیابی عملکرد ماتریکس ریزپوشانی بر زنده مانی باکتری های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و باسیلوس کوآگولانس در شرایط شبیه سازی معده و روده

فرایند ریزپوشانی پروبیوتیک ها در نمونه های غذایی به عنوان یک فن نوین برای افزایش ز نده مانی و قابلیت تحمل پروبیوتیک های پوشش دهی شده در شرایط دستگاه گوارش ثابت شده است. با این حال تحقیقات در زمینه ترکیبات بهینه ریزپوشانی به منظور افزایش بقای باکتری های پروبیوتیک در مواد غذایی و شرایط شبیه سازی معده و روده ادامه دارد. در این پژوهش با ایجاد ریزپوشینه متشکل از ماتریکس کنسانتره پروتیین آب پنیر، کربوکسی متیل سلولز، پکتین، اینولین و صمغ فارسی، به منظور افزایش زنده مانی باکتری لاکتوباسیلوس اسیدفیلوس و باسیلوس کوآگولانس در شرایط معده (پپسین، ۵ / ۱=pH ) و روده (پانکراتین و نمک های صفراوی، pH=۸)، به ترتیب راندمان ریزپوشانی ۵۰ / ۷۶ و ۵۵ / ۸۴ درصد حاصل گردید. ریزپوشینه ها در شرایط شبیه سازی شده در بازه های زمان صفر، ۱۰ ، ۳۰ ، ۶۰ و ۹۰ min در دما ۳۷°C قرار گرفتند. نتایج آنالیز واریانس و مقایسه میانگین نشان داد که اختلاف معنی داری در شرایط شبیه سازی معده (P<۰/۰۵) در کاهش سیکل لگاریتمی جمعیت لاکتوباسیلوس اسیدفیلوس ریزپوشانی شده نسبت به آزاد (نسبت ۳ به ۸ Log Cfu/ml) و در باسیلوس کوآگولانس (نسبت ۳ به ۷ Log Cfu/ml) حا صل گردید در حالی که در شرایط بازی روده نسبت کاهش لگاریتمی جمعیت باکتری های ریزپوشانی شده به سلول های آزاد آن در سویه های مذکور به ترتیب نسبت ۳ به ۹ و ۳ به ۸ Log Cfu/ml بود.