اثربخشی آموزش مبتنی بر نظریه ساختاری مینوچین بر عملکرد خانواده وکیفیت زندگی زنان بدسرپرست شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر نظریه ساختاری مینوچین بر عملکرد خانواده، کیفیت زندگی زنان بدسرپرست شهر اصفهان می باشد. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و از نوع پیش ازمون-پس ازمون با گروه کنترل است. جامعه اماری پژوهش حاضر شامل کلیه زنان بدسرپرست شهر اصفهان در سال 1397 که با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس تعداد 30 نفر از زنان بدسرپرست انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار داده شدند. ابزار سنجش مقیاس سنجش عملکرد خانواده مک مستر (1983)، و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود و بسته آموزشی رویکرد ساختاری مینوچین که در طی 8 جلسه دو ساعته بر روی گروه آزمایش اجرا گردید. داده های به دست آمده با روش تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته های به دست آمده بیانگر اینست که آموزش نظریه ساختاری مینوچین باعث بهبود عملکرد خانواده، کیفیت زندگی زنان بدسرپرست شده است. براین اساس می توان بیان کرد که رویکرد ساختاری مینوچین می تواند باعث افزایش توانمندی های زنان بدسرپرست و بهبود کیفیت زندگی آنها شود.