نگرش اسلام به محیط زیست و طبیعت و تأثیر تفکر انسان محوری برروند تخریب طبیعت

خداوند هستی را با نظمی بی نظیر و وحدتی حیرت آور خلق کرده است. بخش کوچکی از این نظام ، طبیعت و انسان است . طبیعت با تمامموجودات در ارتباط با بخشی دیگر از هستی یعنی انسان می باشد. به گواهی آموزه های ادیان ابراهیمی (توحیدی) کل هستی و به تبع آنطبیعت، تسبیح گوی خالق خویش می باشند.این صفت حاکی از مخلوقی زنده و دارای ادراک است که نوعی حقوق و تکالیف را متوجه آن میگرداند. حلقه اتصال بین انسان و طبیعت ، پرداختن به مسئله بنیادین هدف غایی خلقت انسان است . بحران های زیست محیطی کل نظام طبیعترا تهدید می کند. تخریب محیط از طریق افزایش مصرف انرژی درجهان ، انقراض گونه ها و نابودی جنگل ها درحالی صورت می پذیرد که بحثکنونی بسیاری از کنوانسیون ها، مجامع و آژانس های بین المللی و ملی در سراسر دنیا در زمینه محیط زیست و پایداری است و بسیاری از موافقتنامههای جهانی و تعهدات دولتی به ارائه استراتژی ها و راهکارهایی در حل مسائل محیطی اختصاص یافته اند. هدف این مقاله نقش دین در سیاست هایمحیطی و لزوم شناخت هرچه بیشتر آن در کنترل و حل بحران های زیست محیطی را ازطریق تببین رابطه انسان – محیط زیست مورد توجهقرارداده است.