نقش شهرداری ها در احترام به کرامت انسانی شهروندان معلول

در سالهاي اخیر یکی از چالش هاي مهم جهانی، موضوع »حقوق افراد داراي ناتوانی« بوده است. تلاش ها در این زمینه از سال 1924 آغاز شد، در 26 دسامبر 2006، بعد از 5 سال، تلاش جامعه جهانی و بخصوص سازمانهاي غیر دولتی معلولان نتیجه داد و مجمع عمومی سازمان ملل متحد کنوانسیون جامع حمایت از حقوق افراد داراي ناتوانی را تصویب و براي امضاي اعضاء، آن را در 10 مارس 2007 گشود. کشورهائی که به عضویت پیمان نامه در می آیند خود را متعهد می سازند تاگامهائی براي تدارك یک زندگی در شان و کرامت انسانی براي همه بردارند و اینکه همه انسانها برابرند. جمهوري اسلامی ایران نیز در 13 آذرماه 1387 کنوانسیون را در مجلس شوراي اسلامی مصوب نمود. به نظر می رسد شهرداري ها داراي نقشی حیاتی در فراهم ساختن و ایجاد یک زندگی طبیعی براي افراد داراي ناتوانی یا معلولیت هستند. آنها می توانند کارهاي اساسی براي تامین آنچه ماده 9 کنوانسیون بیان می کند، انجام دهند. شهر بدون مانع که یک مفهوم نو و جذاب است، ایده خوبی را در مورد محیط مطرح میکند. واضعان این مفهوم معتقدند افراد داراي ناتوانی می توانند با حفظ شان و کرامت انسانی خود و بدون هیچگونه تبعیض یا رفتارهاي کلیشه اي نامناسب در این شهرها زندگی کنند. محیط بدون مانع عبارتست از فضائی که براي حرکت آزاد و سالم، انجام عملکرد و دسترسی به همه چیز، صرفنظر از سن، جنس یا شرایط متفاوت، فضا یا مجموعه اي از خدمات که می توانند در دسترس همه باشند بدون هیچگونه موانعی، با در نظر گرفتن مقام، شان، کرامت انسانی و در حد امکان استقلال افراد، اجازه دهد.