آموزش و پرورش در ایران

نظام آموزش و پرورش بنا به ضرورت تغییرات اجتماعی یکی از سازمانهای پیچیده و بزرگ اجتماعی در هر کشوری محسوب می شودو با رشد و توسعه اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی پیوندی ناگسستنی دارد و به تدریج از یک حالت ساده ابتدایی به یک حالت پیچیده در آمده است.در عصر حاضر همه دولتهای جهانی از کوچک و بزرگ قدرتمند و ناتوان و صنعتی تا در حال توسعه،پرداختن به آموزش و پرورش مردم خود را در شمار وظایف اساسی می دانند و برای همگان،سراسری و حتی اجباری کردن آن،تعهدات سنگینی در قانونهای اساسی و بنیاد خود می گنجانند و درصد زیادی از تولیدناخالص ملی و بودجه جاری کشور را به این امراختصاص میدهند.استقبال روزافزون جوامع گوناگون ازآموزش و پرورش سبب شده است که دولت های مرکزی یا ایالتی یا محلی،سعی کنند با اتخاذ سیاستهای بخردانه، به آرمان های مردم جامعه توجه کنند.میزان برخورداری از آموزش و پرورش عمومی و تخصصی در جوامع گوناگون متفاوت است.مثلا در برخی از کشورها آموزش و پرورش عمومی واجباری تا پایان دوره متوسطه،در بعضی تاپایان دوره راهنمائی و در برخی تا پایان دوره ابتدایی انجام می گیرد.