تحلیل برخورداری و دسترس پذیری مساجد در منطقه 20 شهرداری تهران

مساجد از ارکان کالبدی شهرها محسوب شده و برخورداری شهرها از آنها و توزیع فضایی متناسب آنها در سطح شهر از اهداف مهمی است که در برنامه های توسعه شهری بدان توجه می گردد. مساجد محلی بایستی در فاصله منا سبی از بلوک های مسکونی قرار داشته باشند به نحوی که بتوان به راحتی بدان ها دسترسی پیدا کرد همچنین بایستی نسبت مناسبی از مساحت شهر به این کاربری اختصاص یافته و سرانه بهره مندی از آنها نیز متناسب باشد. هدف این مقاله بررسی وضعیت منطقه 20 شهرداری تهران به لحاظ بهره مندی از مساجد محله ای و دسترس پذیری آنهاست. تحلیل های این تحقیق مشتمل بر دو جزء برخورداری و دسترس پذیری است. در مورد نخست از تحلیل های آماری و شاخص های «نسبت پوشش» و نسرانه مسجد» استفاده شده مورد دوم به کمک ابزارهای Buffering و Euclidean Distance در سیستم اطلاعات جغرافیایی صورت گرفته و بر مبنای آن حوزه های تحت دسترس و فاصله از مساجد تحلیل شده است. یافته ها نشان دادند که به لحاظ شاخص های برخورداری، محدوده مطالعاتی وضعیت ضعیفی در مقایسه با ارقام استاندارد داشته و حتی نسبت به کل شهر تهران که این شاخص ها در آن ضعیف هستتند نیز، پایین تر قرار گرفته است. اما به لحاظ دسترسی جز حدود 13 درصد جمعیت، بقیه در فاصله استاندارد تعیین شده دست کم به یک مسجد دسترسی داشته و حتی در جاهایی ساکنان در این فا صله به 12 مسجد دسترسی دارند. این موضوع به دلیل تعداد زیاد مسجد با مساحت کم است. بنابراین در این محدوده بیش از اینکه احداث مساجد جدید لازم باشد، توسعه مساجد موجود ضرورت دارد