نقد اجتماعی و سیاسی در مثنوی های عطار

عطار نیشابوري شاعري عارف است و عرفا، هستی خود را در خدمت سعادت بشري میدانند. با توجه به نابه سامانی اوضاع اجتماعی و سیاسی ایران در قرن هفتم، و اینکه این اوضاع نابسامان با جهان آرمانی موردنظر عطار فاصله بسیار داشته است، وي در سروده هایش، گروه ها و اقشار مختلفی را که در ایجاد و تشدید این اوضاع آشفته نقشی داشتهاند، مورد انتقاد و اعتراض قرار داده است.در این مقاله نگارنده کوشیده است نقدهاي اجتماعی و سیاسی موجود در مثنوي هاي عطار را بررسی کند. در بخشی از این مقاله نیز شیوه هاي نقادي عطار مورد بررسی قرار گرفته است.عطار در چهار مثنوي عرفانی اش (منطق الطیر، مصیبت نامه، الهی نامه و اسرارنامه) در قالب حکایات و تمثیل هاي گوناگون از گروه ها و قشرهاي مختلفی انتقاد میکند که مهمترین آنها عبارت اند از: صاحبان جاه و مقام، شیفتگان زر و ثروت، دنیادوستان، صوفیان ظاهرنما، ریاکاران و مدعیان عشق.نقدهاي اجتماعی و سیاسی عطار در بیداري جامعه نقشی اساسی داشته است.ما نیز با مطالعه این مطالب میتوانیم با اوضاع اجتماعی و سیاسی عصر عطار و شخصیت خود شاعر به عنوان یک منتقد بیشتر آشنا شویم.