جامعه شناختی شخصیّت در سه نمایشنامه اکبررادی

ادبیات نمایشی، در ایران مورد اقبال و توجه نویسندگان و مخاطبان ادبیات قرار نگرفته است؛ به همین سبب، مراحل رشد، تکامل و شکوفایی خود را به کندي طی می کند. این ژانر نوپاي ادبی، به ویژه در سالهاي معاصر از قلم نویسندگان به نام و صاحب سبکی همچون غلامحسین ساعدي، بهرام بیضایی و اکبر رادي، بهره برده است. در این میان اکبر رادي، که با حفظ وفاداري به درام، جز براي تئاتر قلم نزده، بیشتر شایان توجه است. رادي در حوزة نمایشنامه نویسی، یکی از برجسته ترین نویسندگان معاصر به شمار می رود. کسی که در پیشبرد نوع نمایشنامه و جهان نمایشنامه نویسی در ایران، نقش به سزایی دارد. وي با حدود پنجاه سال کوشش، با خویشکاري شایسته براي آفرینش آثاري ارجمند و خلق شخصیت هاي ماندگار در زمینه تئاتر، امروزه با عنوان پدر نمایشنامه نویسی معاصر ایران شناخته می شود. پژوهش حاضر به بررسی جامعه شناختی شخصیّت در سه نمایشنامه اکبررادي (افول،آمیزقلمدون، ارثیه ایرانی) شخصیت هاي نمایشی اکبر رادي و سیر تحول آنها می پردازد.