بررسی تطبیقی توصیف انسان شناسی و خدا شناسی در مثنوی مولوی و مثنوی های عطار

در میان آثار عرفانی که در ادبیات کلاسیک فارسی تاکنون به رشته نگارش درآمده اند، همواره دو رکن مهم از این آثار را میتوان به عنوان شاخصه هایی بارز و مهم تلقی کرد: »انسان و خدا.«انسان و انسان شناسی در متون کهن فارسی بخش اعظمی از آثار شاعران عارف مسلک مانند مولوی و عطار را به خود اختصاص داده است، در مقابل این واژه معرفت یا همان خداشناسی به عنوان شاه واژه تکمیل کننده متون عرفانی و ادبی جلوهگری میکند. مولانا و عطار در مثنوی های خویش به تفصیل به قدرت انسان در مورد شناخت ذات خداوند سخن راندهاند، همچنین در مورد خداوند که در وجود کائنات جاری و ساری است نظرات مشابهی را ارائه کرده اند. پژوهنده در این تحقیق نظری بر آن است تا ابتدا به درکی جامع از انسان از منظر این دو عارف برسد و سپس حق و توصیف حق را در مثنوی های این دو شاعر بزرگ بیان کند.