دریا و بازتاب استعاری آن در اشعار قیصرامین پور و منوچهرآتشی بر اساس نظریه استعاره عاطفی نعیم الیافی

موضوع مقاله حاضر این است که معمولا شاعران از بین پدیده های طبیعی، ارتباط و پیوندهای عاطفی قابل توجهای با دریا برقرار میکنند. در دریا ویژگیهایی وجود دارد که پهنه عاطفی و دورنی شاعران را میشود با آن در قالب شعر و با ابزار بلاغی استعاره به تصویر کشید. مسئله این است که آیا آن دسته از شاعرانی که در کنار دریا متولد شده و زیسته اند، لزوما توانسته اند با دریا پیوندهای عاطفی عمیقی برقرار نمایند یا نه؟ این تحقیق با هدف توصیف، تحلیل و مقایسه بازتاب استعاری پدیده دریا در اشعار دو شاعر جنوبی یعنی منوچهرآتشی و قیصرامین پور بر مبنای نظریه استعاره عاطفی نعیم الیافی صورت پذیرفته است. نتایج حاکی از آن شد که این دو شاعر جنوبی بر مبنای نظریه فوق نسبت به برقراری پیوند عاطفی با دریا وضعیت عمیق و قابل توجهای ندارند. و هر چند وضعیت آتشی نسبت به امین پور کمی بهتر است؛ اما باز هم هر دو به لحاظ عاطفی در پایین ترین مرحله با دریا ارتباط برقرار کردهاند؛ یعنی دریا در نظرشان اغلب همان دریای محسوس و واقعی است؛ به طوری که افراد غیر شاعر هم کم و بیش میتوانند دریا را با همین ویژگیهای مادیاش توصیف نمایند.