بررسی سیمای معشوق در غزل معاصر باتکیه بر اشعار فاضل نظری

معشوق عنصر مهم غزل فارسی است که بدون آن شعر روح ندارد. عشق چه زمینی و چه آسمانی دارای نقطه محوریمعشوق است. در شعر فارسی از دیرباز تاکنون معشوق دارای ویژگی های خاصی است که در همه اعصار تکرار شدهاست. مظاهر زیبایی در شعر کلاسیک در دوره های مختلف سرایش، تفاوتی نکرده است. شاعران معاصر نیز درغزل های عاشقانه خود معشوق را توصیف کرده اند. در این مقاله غزلیات فاضل نظری از جهت توصیف معشوق و نوعرابطه عاشق و معشوق با هدف شناخت تفاوت یا شباهت معشوق وی با معشوق شعر کلاسیک، بررسی شده و به ایننتیجه رسیده ایم که ازنظر مظاهر زیبایی و ارتباط عاشق و معشوق هیچ تفاوتی میان معشوق قدیم و جدید وجود نداردجز اینکه فاضل نظری با مضمون آفرینی و آشنازدایی توصیفات خود را به نوعی دیگر مطرح کرده و در راه نشان دادنارتباط عاشق و معشوق که همیشه جدایی و عدم باور به وصال است از تشبیهات تازه ای بهره گرفته و تصاویر نویایجاد کرده است.