بررسی استعارۀ مفهومی حوزۀ «حیوانات» با تکیه بر آثار افغانی و ایشی گورو

استعارۀ مفهومی نقطۀ آغازین مطالعۀ استعاره در حوزۀ زبان شناسی شناختی است. نگاشت، مفهوم اصلی در استعاره های مفهومی وبیان کنندۀ رابطۀ تناظر بین مجموعۀ مفاهیم ذهنی و عینی است. به کارگیری استعاره های حیوانات در داستان ها، بازتاب حضورفکری و وجودی حیوان در اذهان نویسندگان است و این نشان دهندۀ نقش جدایی ناپذیر استعاره در زندگی انسان است. پژوهشحاضر به روش توصیفی- تحلیلی می کوشد به واکاوی نگاشت های استعارۀ مفهومی مبتنی بر نام و رفتار حیوانات در آثار افغانی وایشی گورو (نویسندۀ ژاپنی اصل انگلیسی) بر اساس نظریۀ زبان شناسی شناختی بپردازد. بدین منظور داده های تحقیق بر پایۀ رویکردمعناشناسی شناختی در چهارچوب دیدگاه های نظری لیکاف و جانسون با تعداد 37 مورد نگاشت استعاری حیوانات از آثار دو نویسنده(20 مورد در آثار افغانی و 17 مورد در آثار ایشی گورو) استخراج شد و تفاوت و تشابه آنها در حوزه های مقصد و اسم نگاشت ها بررسیگردید. نتایج بررسی نشان دهندۀ شباهت میان آنهاست. هدف از پژوهش حاضر، بررسی استعاره هایی است که در آنها نام یا رفتارحیوانات به عنوان حوزۀ مبدأ به کار رفته و در آن به تحلیل ویژگی های هر حیوان پرداخته شده است. یافته های پژوهش نشان دادکه حوزۀ مبدأ «حیوانات». توسّط دو نویسندۀ ایرانی و انگلیسی با فرهنگ های مختلف در توصیف خصوصیّات افراد برای صفات منفیو رذایل اخلاقی به کار رفته است که نشانگر تأمّل یکسان گویشوران در ویژگی ها و خلق و خوی جانوران محیط پیرامون آنهاست.