نگرش زنان به توانمندی روانی و حقوقی (مطالعه ی موردی زنان 20 تا 40 ساله و دارای تحصیلات تکمیلی شهر تهران)

توانمندی زنان فرایندی است که توسط آن زنان توانایی سازماندهی خود را پیدا کرده و حق انتخاب آزادانه طلب می کنندو منابع لازم برای از بین بردن فرودستی، به دست می آورند. از ابعاد مهم مساله توانمندی، توانمندی روانی و حقوقیاست که می تواند پایه ای مهم برای رشد فرد گردد. حد فاصل نگرش زنان به خویش و آنچه در واقعیت اتفاق می افتد،جزء مهمی از عملکرد آنها برپایه توانمندی هایشان است. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی نگرش زنان تحصیلکردهشهر تهران نسبت به توانمندی روانی – حقوقی آنان صورت پذیرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع پیمایشی بود. ابزارگرد آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته با 40 سوال با اقتباس از پرسشنامه های توانمندسازی روانی (اسپریتزر ومیشرا) ، پرسشنامه خودکار آمدی عمومی (شوارتز و جروسالم)، پرسشنامه خودکارآمدی (بندورا) و پرسشنامهخودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران) تدوین گردید. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان جوان بین 20 تا 40 ساله یشهر تهران بودند که سطح تحصیلات آنان حداقل دانشجوی کارشناسی ارشد بود. نمونه مورد مطالعه شامل 428 نفر اززنان جامعه مورد نظر بود که به پرسشنامه پاسخ دادند. روش نمونه گیری در پژوهش حاضر هدفمند بود. داده هایحاصل از پژوهش نشان داد که زنان مورد مطالعه نگرش مثبتی نسبت به توانمندی روانی _ حقوقی خود دارند و ارتباطمثبت و معنا داری بین دو نوع توانمندی وجود دارد؛ در نتیجه می توان گفت که زنان نگرش مثبتی به توانمندی روانی وحقوقی دارند اما این تصور نسبت به توانمندی چندان مطابق واقعیت نیست و برای دستیابی به واقعیت نیاز به آموزشو کسب آگاهی های بالا هست.