بررسی فقهی و حقوقی قرارداد بیع زمانی (تایم شیرینگ)

قرار داد بیع زمانی یا تایم شیرینگ یا مالکیت ادواری نوع جدیدی از قرار دادهای بیع زمانی غیر منقول است که بر اثر ضروریات زندگی مدرن به وجود آمده است.در سال های اخیر در جامعه ایرانی برخی شرکت های ساختمانی ، توریستی و هتلداری از اینگونه قراردادهای حقوق غرب الگوبرداری کرده اند ویژگی این قراردادها این است که مالکیت ملک برای زمان محدودی در سال به خریدار منتقل می شود.بدین ترتیب خریدار ملک برخلاف قراردادهای بیع سنتی که در آن ها بر ملک خریداری شده به صورت کامل در تمام سال مالکیت می یابد، فقط برای مدت محدودی در سال ، مثلا برای فروردین ماه ، مالکیت می یابد. در نتیجه ملک موضوع قرار داد ، عملا دارای چندین مالک می شود که هر یک آن را برای زمان مشخصی تصاحب می نمایند.بر این اساس، تمام قیمت ملک با توجه به زمان های مختلف سال میان مالکین آن تقسیم می شود. بر اساس اصول کلی فقهی و حقوقی صحت و اعتبار آن به چالش کشیده شده است .