مفهوم و مبانی شکل گرایی در اعمال حقوقی در فقه امامیه و حقوق ایران

مطابق اصل رضایی بودن اعمال حقوقی (عقد و ایقاع)، اصولا اراده، به تنهایی موثر بوده و در شکل خاصی محصور نیست. شکل را می توان هر گونه قید محدود کننده اراده که اثر گذاری آزاد آن را در وقوع عمل حقوقی محدود و بدان قالبی ویژه اعم از نوشتاری، گفتاری، یا رفتاری دهد، تعبیر نمود. نزد فقهای امامیه نیز، توجه به شکل اعلام اراده، در اعمال حقوقی ظهور یافته و بالتبع، وارد قوانین موضوعه ایران شده است. در این مجال خواهیم دید که مبانی «حمایت»، «نظارتی»، «درآمدی» و «اثباتی» بر شکل عمل حقوقی حاکم، و عاملی مهم در گرایش نظام حقوقی به شکل گرایی formalism است.