ابعاد معناشناختی فرافکنی اشاری ماضی نقلی در زبان فارسی
محل انتشار: پژوهش های زبانی، دوره: 8، شماره: 1
سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 264
فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JOLR-8-1_006
تاریخ نمایه سازی: 27 اردیبهشت 1400
چکیده مقاله:
پژوهش حاضر در تلاش است با نگاهی معناشناختی به توصیف پدیده فرافکنی اشاری ماضی نقلی به آینده در گونه محاوره زبان فارسی بپردازد. در این راستا ضمن معرفی اجمالی برخی مفاهیم مرتبط، این مسئله را بررسی می کنیم که سخن گویان زبان فارسی با چه هدف ارتباطی ای از ساختار ماضی نقلی برای فرافکنی به زمان آینده بهره می جویند و چه عناصر واژگانی، دستوری و کاربردشناختی در این نوع کاربرد دخیل اند. نتایج این بررسی حاکی از آن است که اصلیترین انگیزه فرد از فرافکنی ماضی نقلی به زمان آینده بیان قطعیت وقوع رخداد مورد وصف است. همچنین برای داشتن چنین کاربردی از ماضی نقلی از یک سو غالبا باید جمله به شکل مثبت به کار رود، از سوی دیگر وجود یک قید زمان که به بازه زمانی محدودی اشاره دارد و نیز دارای نقطه پایانی در آینده است، الزامی است. تحلیلی معناشناختی و بافت محور به نمود در این نوع فرافکنی نیز نشان دهنده نمود آغازی فعل در این گونه جملات است. هرچند فرافکنی ماضی نقلی به آینده در افعالی که به رخ داد یا فرایندی اشاره می کنند امکان پذیر است، اما برای افعال ایستا جز در مواردی محدود و در بافتی مشخص چنین امکانی وجود ندارد. علاوه براین در این نوع فرافکنی، عموما وجهیت معرفتی قابل مشاهده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمد عموزاده
دانشیار گروه زبانشناسی دانشگاه اصفهان
معصومه دیانتی
دانشجو/دانشگاه اصفهان
ذلیخا عظیم دخت
دانشجو/دانشگاه اصفهان
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :