بررسی و تحلیل مقایسه ای پارادوکس در اشعار قیصر امین پور و سید حسن حسینی

متناقض نمایی یا پارادوکس از برجسته ترین شگردهای ادبی و از عوامل بلاغت افزایی در سخن است که موجب می شود کلام از شکل عادی خود فاصله بگیرد و تاثیر بیشتری بر مخاطب بگذارد. متناقض نما به عنوان یک ترفند ادبی کمتر مورد توجه قرار گرفته است اما به خاطر ویژگی های هنری نظیر هنجارگریزی،دوبعدی بودن،برجستگی معنایی و ایجاز در کلام مایه شگفتی و درنهایت لذت هنری می شود. شاعر با پارادوکس امور نقیض و ناآشنا را آشتی می دهد و به آفرینش امر محال که زیباترین و شگفت ترین جلوه های خیلا است نایل می شود. ترکیب پارادوکسی از تزویج دو واژه ناساز در کارگاه خیال شاعری توانمند زاده می شود که این امر موجب آشنایی زدایی و برجستگی کلام او می شود. قیصر امین پور و سید حسن حسینی از جمله شاعرانی هستند که در سروده هایشان از متناقض نما به عنوان ابزار ی شگرف در بلاغت افزایی و تصویر سازی های شاعرانه استفاده کرده اند. ما در این پژوهش برآنیم تا با روش تحلیلی - مقایسه ای این تناقضات هنری و انواع آن را در اشعار این دو شاعر بررسی و تحلیل کنیم.