نگرشی تحلیلی به هنر تصویرپردازی در اشعار ناصح الدین ارجانی

تصویر یکی از رایج ترین اصطلاحات نقد ادبی است که منتقدان بلاغت از دیر باز آن را مطرح نموده و در نقد جدید نیز به گونه ای گسترده تر بدان پرداخته شده است. در حقیقت، تصویر همان تبلور معانی و اندیشه های بلند یک هنرمند ادبی است که در چارچوبی منسجم و نظامند، طراحی گشته و نمود عینی از تجربه ی شعری وی را به نما یش میگذارد. با توجه به اینکه هر اندیشه ی ادبی و چگونگی باز پرداخت آن، از ضمیر ناخوداگاه هر فردی به گونه ای متفاوت بروز پیدا میکند، به همین میزان نظریه ها و رویکردهای نقدی گوناگونی در ارتباط با تحلیل تصاویر ادبی و کارکردهای حاصل از آنها وجود دارد. این تصویر، دارای مولفه ها و اجزاء سازنده ای چون رنگ، زبان، اندیشه، عاطفه و خیال است، که در پیوند با یکدیگر، کلیتی از یک متن ادبی را بازتاب میدهند. قاضی ناصح الدین ارجانی، یکی از چهره ها ی نامدار ادبی است که هم از نظر دانش فقهی و هم ادبی، جایگاه ویژه ای در دوره سلجوقیان و حکومت عباسی کسب نموده بود. وی از جمله پیشگامان مسلم بلاغت است و اشعار بلاغی وی از شواهد امثال شایع کتب معروف بلاغی همانند «مختصرالمعانی» و «مطول» تفتازانی است. در این پژوهش صور بیانی و تصویرپردازی همانند مفارقه، تشبیه، مجاز، استعاره در دیوان ناصح الدین ارجانی به شکل هنرمندانه ای حضور یافته، و در مقاله حاضر با هدف شناخت بیشتر نسبت به تکنیک های بلاغی در تصویرپردازی، و معرفی شاعر ایرانی ناصح الدین ارجانی و تثبیت جایگاه وی به عنوان یکی از بلاغیونی که اشعارشان محل استناد کتب بلاغی بوده، پرداخته شد.نگارندگان در مقاله حاضر با روش توصیفی تحلیلی به پردازش داده ها می پردازند.