بررسی ماهیت حقوقی قراردادهای حق امتیاز کاربر نهایی

سرعت مبادلات الکترونیکی به شکل گیری نوع جدیدی از قراردادهای نرم افزاری موسوم به قراردادهای مجوز بهره برداری کاربر نهایی یا قراردادهای حق امتیاز کاربر نهایی انجامیده است . قراردادهای مجوزهای بهره برداری کاربران نهایی با قراردادهای شرینک رپ و کلیک رپ شروع شد و قرارداد بروزرپ آخرین نوع توسعه یافته آن ها محسوب می شود . قراردادهای شرینک رپ معمولا با بازکردن پوشش پلاستیکی پکیج نرم افزاری یا با استفاده از محصول شکل می گیرد . قراردادهای کلیک رپ با کلیک کردن بر کلمه "می پذیرم" منعقد می شود . قراردادهای بروزرپ با بازدید از یک وب سایت شکل می گیرد و شرایط استفاده از آن وب سایت را تعیین می کند . ضمنا هر سه عنوان از یک خانواده اند و از نظر محتوا یکسان می باشند و تنها تفاوت آنها از نظر نحوه انعقاد و میزان اعتبار آنها می باشد. چالش مهم حقوقی که در این قراردادها وجود دارد یک طرفه بودن آن هاست که یا پذیرفته می شوند یا به کلی رد می شوند . در قراردادهای بروزرپ ، برای قبول قرارداد ، حتی ملزم به انجام عملی تصدیق آمیز برای اظهار رضایت نمی باشید . اعتبار این قراردادها و شروط مندرج در آن که ممکن است با حقوق مصرف کننده در تضاد باشد ، همواره محل بحث و تبادل نظر است ، به دلایل مشابه تردیدهای جدی در اعتبار این قراردادها وجود دارد . برای گسترش تجارت الکترونیک و رونق بازار انبوه محصولات نرم افزاری باید تعادل را میان گسترش این بازار و منفعت مصرف کنندگان ایجاد کنیم