تحلیل و بررسی موزه از دیدگاه منطقه گرایی

باتوجه به رشد روزافزون علم و همچنین اختلاف فرهنگ و آداب و رسوم که با گذر زمان به وجود آمده است. تاریخ کهن ایران روز به روز کمرنگ تر می شود. حفظ فرهنگ و تمدن درواقع حفاظت از هویت ملی می باشد. یکی از مهمترین نهاد در ایجاد نگرش های مثبت در ذهن بیننده و شنونده موزه ها می باشد. مهمترین وظیفه موزه ها برقرار کردن ارتباط فرهنگی بازدید کننده با محیط و تمدن مخصوص جامعه می باشد. منطقه گرایی یک دیدگاه تحلیلی و مهم است که بر حفظ ویژگی های خاص مکان و تلاش برای پرکردن خلاء در معماری متمرکز است. جهانی سازی یک فرآیند پیچیده چند مرحله ای است که باعث پیچیدگی بیشتر زمان و مکان می شود، آگاهی بیشتر در سطح جهانی و تسریع در تعاملات متقابل فرهنگی می باشد. روش منتخب پژوهش به صورت تحلیلی-توصیفی از نوع کیفی می باشد. مقاله حاضر سعی دارد با بررسی نقش چنین رویکردی در تهیه چارچوب مناسب به منظور درک فرهنگ و تمدن بومی را در قالب طراحی موزه نمایان سازد. هدف ارائه قواعدی در طراحی متناسب با ویژگیهای بومی و منطقه ای برای طراحان می باشد که در ادامه اصول و نکات و انواع رویکرد های منطقه گرایی ارائه می گردد تا طراحان بتوانند بین معماری منطقه و تکنولوژی های جدید گفتمان صحیح برقرار سازند.