جامعه شناسی تئاتر با رویکردی به نظریه های اجرا و آسیب شناسی اجتماعی

اندیشمندان در طول تاریخ برای هنر نمایش یا تئاتر وجوه مختلفی را متصور بوده اند اما یکی از بحث برانگیزترین و مهم ترین آنها وجه اجتماعی آن است. تئاتر به سبب زنده بودن و گذرا بودن شباهت بسیاری به رویدادهای روزمره زندگی دارد: اتفاقی می افتد، شخصیت ها کنار هم حضور پیدا می کنند، دیالوگی برقرار می شود و تمام؛ تمام یعنی تکرار نمی شود ولی سخن و خاطره آن می ماند. این وجه از نمایش شاید با کمی اغماض در ایران مغفول مانده و یا اصحاب هنر و نقد با احتیاط سراغ آن می روند. درباره وجه اجتماعی تئاتر و تاثیر آن چه در دوران نبود رسانه های صوتی و تصویری و چه اکنون در طوفان فناوری های مربوط سخن بسیار رفته است. در این میان، از یک منظر، به تعداد اجراهای متفاوت می توان برای آن کارکرد متصور شد و از منظری دیگر، به تعداد مخاطبان یک اثر نمایشی می توان برای آن کارکرد تعریف کرد؛ زیرا هر تماشاگر پس زمینه، آینده و نیازهای روزمره متفاوتی دارد که برای هر کدام کاربرد یک اثر نمایشی متفاوت می شود. این مقاله رویکردی بر اجرا و آسیب شناسی تئاتر می باشد و تاثیر جامعه شناسی در تئاتر بر این رویکرد می باشد.