تبیین مدل های سازمانی بخش سوم و نقش آنها در حکمرانی امور خیر

با توجه به این واقعیت که سازمانهای اجتماعی و نهادهای مردمی نقش فزاینده و موثری در تولید و توزیع خدمات در جامعه دارند؛ دانش ما در مورد حاکمیت و نقش آنها در حکمرانی امور خیر محدود است. در این مقاله سعی بر آن است که ابتدا با تعریف و شناخت ویژگی های NGOها و NPOها به شباهت و تفاوت آنها پرداخته شود و در پایان با توجه به تعریف صحیح از آنها ایفای نقش آنها در حکمرانی مطلوب امور خیر مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. به نظر میرسد، نظام حکمرانی مناسبی برای نقش آفرینی این سازمانهای اجتماعی ترسیم نشدهاست. نظامی که در آن سازمانهای اجتماعی در کنار بخش دولتی و بخش خصوصی به صورت موثر و کارآ به ایفای نقش ذاتی و قانونی خود بپردازند. زمانی که در جامعه شرایطی وجود دارد که اولویتها و تقاضاها نامتجانس هستند، بخش سوم می تواند به عنوان پاسخی به مسائل عمومی عمل کرده و نارساییهای دولتی را پوشش دهد. حکمرانی یک فرآیند است که فراتر از دولت و حکومت به کار برده میشود و NGOها و NPOها در این فرآیند نقش مهمی ایفا میکنند. دولت نیز برای فرآیند سیاستگذاری و تصمیم گیری در یک سطح با دیگر نهادها قرار میگیرد. نهادهای مدنی نیز، نه به عنوان مشارکتکننده صرف، بلکه به عنوان شریک در این فرآیند حضور دارند. با توجه به ویژگی های حکمرانی مطلوب از نظر سازمان ملل از قبیل مشارکت، اجماع محوری، پاسخگویی، کارایی، و غیره، با توجه به مطالعات صورت گرفته، این مقاله بر این مسئله تاکید دارد که این شاخصها به تمامی بازیگران این عرصه باز می گردد. به طوری که کارایی، اثربخشی، شفافیت، حاکمیت قانون، و غیره باید در نهادهای مردمی نهادینه باشد تا نقش اثرگذاری در حکمرانی داشته باشد. در بین بازیگران حکمرانی، نهادهای مردمی بیشترین اشتراک ذاتی و کارآمدی را در بین بازیگران عرصه حکمرانی دارند، یعنی میتوانند نه تنها به عنوان تسهیلگر بلکه به عنوان پیشران فعالیتها و خدمات به ایفای نقش خود بپردازند.