قلمرو حریم خصوصی در فقه امامیه و قانون اساسی

حریم خصوصی معنوی افراد، آن بخش از اعمال و ویژگی های هر شخص است که ناظر بر شخصیت و هویت اوست که برای عموم آشکار نبوده، وی نیز تمایل به افشای آن نداشته و در صورت افشا، شخصیت او آسیب می بیند. اشخاص هیچ گونه ورود و نظارت دیگران بر این قلمرو را برنمی تابند و نسبت به آن واکنش نشان می دهند. قانونگذار ایرانی، با عنایت به بی سابقه بودن این سازه در فقه و حقوق ایران، به صورت ناقصی صرفا به حمایت از برخی مصادیق این حق در قانون اساسی و برخی قوانین عادی پرداخته است. حریم خصوصی، موضوع مهمی در حقوق و از مفاهیم اصلی حقوقی است که ارتباط تنگاتنگی با حفظ حرمت و کرامت انسان دارد. حریم خصوصی با استقلال و آزادی انسان و حق بر تعیین سرنوشت برای خود ارتباط نزدیکی دارد. حریم خصوصی یکی از اصول حقوق مدنی است متاسفانه در حقوق ایران و حقوق سایر کشورهای مسلمان، در تدوین قوانین و مقررات مختلف مرتبط با حریم خصوصی، اهمیت این حق درک نشده و حمایت های لازم از آن صورت نگرفته است.