اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری بر سازگاری زناشویی و طلاق عاطفی در زوجین متقاضی طلاق

طلاق یکی از آسیب های اجتماعی است که میزان آن در سالهای اخیر رو به افزایش بوده است؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری بر سازگاری زناشویی و طلاق عاطفی در زوجین متقاضی طلاق انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود که به روش پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری را زوجین متقاضی طلاق شهر کرمانشاه که در نیمه اول سال ۱۴۰۰ به مراکز مشاوره مراجعه کرده بودند، تشکیل داده است. از بین زوجینی که بصورت داوطلبانه و از طریق فراخوان جهت شرکت در این دوره ثبت نام کرده بودند ۳۰ زوج به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل بر اساس معیار ورود و خروج پژوهش انتخاب شدند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هر هفته دو جلسه) دریافت نمودند و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه های سازگاری زناشویی اسپنیر ۱۹۷۶ و طلاق عاطفی گاتمن ۱۹۹۵ بود. داده ها با روش تحلیلکوواریانس تک متغیری در نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ تحلیل شدند. نتایج نشان داد که گروه آزمایش از نظر هر دو متغیر سازگاری زناشویی و طلاق عاطفی تفاوت معنی داری با گروه کنترل داشتند. به عبارت دیگر، زوج درمانی شناختی رفتاری باعث بهبود سازگاری زناشویی و طلاق عاطفی در زوجین متقاضی طلاق شد P<۰/۰۵ با توجه به نتایج پژوهش حاضر، درمانگران و متخصصان مرتبط با سلامت می توانند از زوج درمانی شناختی رفتاری برای مداخله های مرتبط با سلامت به ویژه برای بهبود سازگاری زناشویی و کاهش طلاق عاطفی استفاده نمایند.