بررسی رابطه بین رضایت شغلی و سطوح فرسودگی شغلی در کارکنان درمانی شاغل در بیمارستان های شهر مشهد

پیش زمینه: نیروی انسانی در محیط کار با معضل  فشار روانی ناشی از عوامل سازمانی رو به رو است که بر رضایت شغلی وی تاثیر دارد. این پژوهش با هدف تعیین رابطه بین رضایت شغلی و سطوح فرسودگی شغلی در پرسنل درمانی بیمارستان های مشهد صورت گرفت. روش ها: در یک مطالعه توصیفی-تحلیلی، ۶۶۰ نفر از پرسنل شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی مشهد که به روش طبقه ای، خوشه ای و در مرحله آخر به صورت تصادفی ساده انتخاب شده بودند، ابزار پژوهش را که شامل  اطلاعات دموگرافیک و پرسش نامه های رضایت شغلی و  فرسودگی شغلی مازلاک (MBI) بود را تکمیل نمودند. آنالیز داده ها توسط نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: در رابطه با ابعاد سه گانه فرسودگی شغلی؛ ۳۸.۶% کارکنان سطوح کم خستگی هیجانی، ۵۸% سطوح کم مسخ شخصیت و ۶۲.۹% سطوح کم فراوانی کفایت شخصی را گزارش کردند. ۴۲.۱%  کارکنان رضایت شغلی کم، ۵۴.۸% رضایت متوسط و ۳ درصد نیز رضایت شغلی بالایی داشتند. ارتباط معکوس و معنی داری بین  احساس خستگی هیجانی و مسخ شخصیت با رضایت شغلی وجود داشت، به طوری که کارکنانی که رضایت شغلی بیشتری داشتند، خستگی هیجانی و مسخ شخصیت کمتری را گزارش  کردند (P<۰.۰۵). کفایت شخصی بالا در کارکنانی گزارش شد که از شغلشان رضایت نسبی داشتند (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: رضایت شغلی در پرسنل بیمارستان ها در حد متوسط و میزان کلی فرسودگی شغلی در بعد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت پایین بود اما در بعد کفایت شخصی نیز پایین گزارش شد (عامل خطر). افزایش رضایت شغلی در کارکنان منجر به کاهش خستگی هیجانی و مسخ شخصیت می شود.