بررسی رابطه بین میزان شرکت در کلاسهای مجازی با وضعیت بدنی دانش آموزان پسر دوره ابتدایی شهر تبریز

هدف از تحقیق حاضر تعیین رابطه بین میزان شرکت در کلاسهای مجازی با وضعیت بدنی دانش آموزان پسر دوره ابتدایی شهر تبریز بود. روش پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی و از نوع کاربردی است. جامعه آماری پژوهش حاضر دانش آموزان پسر ۷-۱۲ سال شهر تبریز است، که از کلاسهای مجازی (تلفن هوشمند) استفاده میکند. جهت انتخاب نمونه های تحقیق، ابتدا در یک غربالگری اولیه با استفاده از ابزارهای تشخیص ناهنجاریهای ستون فقرات از افراد مشکوک آزمونی به عمل آمد که بر اساس نتایج این آزمون افراد شناسایی شدند و ۱۰۰ دانش آموز به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. در ادامه میزان شیوع ناهنجاریهای بدنی در آنها ارزیابی و مطالعه شد. روش نمونه گیری به صورت هدفمند صورت گرفته است. داوطلبان بعد از آگاهی از نحوه انجام تحقیق فرم رضایتنامه را مطالعه و امضا کردند. غربالگری اولیه نمونه ها به منظور تشخیص افراد مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی ازطریق خط کش منعطف و صفحه شطرنجی به کوشش محقق انجام شد. سپس میزان زاویه سر به جلو و شانه به جلو و میزان درجه کیفوز و لوردوز آنها اندازه گیری شد و نتایج در برگه های مخصوص ثبت شد. میزان فعالیت در فضای مجازی و حضور در کلاسهای مجازی انلاین افراد با استفاده از پرسشنامه مورد ارزیابی قرار گرفت. در نهایت برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون شاپیروویلک و آزمون همبستگی پیرسون برای مقایسه نتایج استفاده شد . نتایج نشان داد که بین میزان شرکت در کلاسهای مجازی با ناهنجاری سر به جلو، کیفوز، لوردوز و شانه نابرابر دانش آموزان دوره ابتدایی شهر تبریز ارتباط معناداری وجود دارد.