بررسی نشانه معناشناسی ساختار روایی داستان «اصلی و کرم» بر اساس نظریه گرمس

داستان اصلی و کرم منظومه ی عاشقانه ای است که داستان یک عاشق و معشوق را از عشق تا فنای در عشق با زبانی نرم و لطیفبیان می کند. این داستان در ادبیات و فرهنگ کشورهای ایران، جمهوری آذربایجان، ترکیه، روسیه، گرجستان، قفقاز و کشورهای آسیایمیانه رواج دارد. در این جستار، ساختار روایی داستان مذکور براساس نظریهی نشانه معناشناسی روایی گرمس مورد تحلیل قرار گرفتهاست. این نظریه موشکافانه به دنبال کلیت معنایی در نظامهای گفتمانی است و نشان میدهد که از طریق برش متن، معنا به دستمی آید. در این فرایند معناسازی، کنش و شوش، به عنوان عوامل مهم گفتمانی، باعث شکل گیری گفتمان و ایجاد تغییر از وضعیتی بهوضعیت دیگر میشوند. تحقیق حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی و به روش تحلیل محتوا است و شیوه ی گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای و ابزار موردنیاز، فیش برداری بوده است. داستان «اصلی و کرم» قابلیت مطالعه از دیدگاه نشانه معناشناسی نوین را دارد. در این داستان کرم به دنبال عشق خود و تغییر وضعیت روحی خویش است. این تغییر ناخودآگاه در باغی، با کنش دیدار تصادفی آن دو و متعاقب آن،شوش های گرم احساسی دیگر بروز می یابد. نتایج یافته ها نشان می دهند که ۱. فرایند اصلی معناساز داستان از نوع روایتگری وگذشته نگر می باشد. ۲ . پیام های اخلاقی و فرهنگی (همانند: نوع دوستی، وفای به عهد، مهربانی، گذشت، عبور عشق از مرزهای مذهب وفرهنگ و همت تا رسیدن به مطلوب و ....) وجود دارد که نشان دهندهی محتوای مطلوب داستان است. ۳ . میتوان اذعان نمود که امروزهشکاف عمیقی میان فرهنگ، اخلاق و مذهب وجود دارد که این مولفه ها می تواند سد راه مسایل عاشقی قرار گیرند.