رویکردی ساختارشناسی به شعر کودک با تاکید برکتب فارسی دوره ی ابتدایی

هر نوعی از انواع متعدد هنر- شعر، داستان، کوتاه، رمان، نثر- تحت حمایت سبکی خاص و مستقل، یک نظام نوشتاری تلقی می شود که مبتنی بر مناسبات و انتظارات ساختاری است و به صورت کلی با توجه به مخاطب خود متکی بر ویژگی ها وتوانایی های خاص است که توجه به ان توانایی ها و ویژگی ها هدف و کارکرد ان هنر را توجیه و تضمین می کند. در شعر کودک بهعنوان یک هنر مخاطب مدار ضرورت تاکید بر ساختمان و توانایی های ساختاری در جهت نزدیک شدن به ذهن کودک ایجاب مینماید که شاعران این حوزه همواره دغدغه ی ساختاری داشته باشند. «مرکزیت گرایی»، <پایان پذیری مطمئن»، «واقعیت گرایی خلاق»، «فراوانی جملات ادواری»، «همسان سازی زبانی»، «غنای موسیقی» از مهمترین نشانه ها و نیازمندی ها ساختاری شعر کودک است که با عنایت به کتب فارسی ابتدایی مورد در این مقاله مورد بحث واقع می شود.