باززنده سازی منظر فرهنگی مناطق فرسوده با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی (نمونه موردی: منطقه گجیل تبریز)

منظر فرهنگی محصولی است که در فرآیند مداخلات ملموس و ناملموس انسان در طبیعت و در گذر زمان شکل یافته و تغییر کرده است و مکانهای برجستهای را در برمیگیرد وبا همگام شدن با طبیعت و محیط باعث تعاملات اجتماعی افراد شده است. منظر فرهنگی مقوله ای جدید است که دارای ابعاد بسیار گسترده ای میباشد قابلیتهای منظر فرهنگی درباززنده سازی و احیای مناطق فرسوده و ایجاد تعاملات اجتماعی، آنچنانکه باید شناخته نشده است. برای شناخت منظر فرهنگی و تعاملات اجتماعی در باززنده سازی مناطق فرسوده لازم است هم مولفه های طبیعی وهم مولفه های فرهنگی مکان به عنوان یک کل مورد بررسی قرار گیرد با نگاه ی گذرا به منطقه گجیل تبریزمی توان فرسودگی بافتهای قدیمی را ازنظر منظر فرهنگی بهعین مشاهده کرد و دریافت که تعاملات اجتماعی مناسب موجب سرزندگی، رونق،پویایی و باززنده سازی این مناطق شده و تاثیر بسزایی در ارتقای سطح و حیات مجدد آنها دارد. این پژوهش از لحاظ ماهیت کاربردی است و درصدد است تا باززنده سازی منظر فرهنگی مناطق فرسوده باعث افزایش تعاملات اجتماعی در این مناطق گردد روش تحقیق در حوزه ادبیات نظری و پیشینه در این پژوهش، »تاریخی« و »توصیفی -تحلیلی« و در حوزه مطالعات میدانی، روش تحلیلی با ابزار گردآوری داده از طریق مشاهدات محلی و روش مشاهدات میدانی و در ضمن روش تحلیل، تحلیل توصیفی میباشد بااستفاده از اسناد و متون و بهره گی تبریز و بررسی نظریه اندیشمندان به تبیین سازوکار باززنده سازی منظر فرهنگی مناطق فرسوده تابه افزایش تعاملات اجتماعی دست یابیم. نتایج پژوهش حاضر حاکی از ان است که، دست یابی به روندی قانون مند در احیا و باززنده سازی مناظر فرهنگی با تاکید بر هویت تاریخی و طبیعی سایت میباشد که به گونه ای یکپارچه در هم ادغام شده اند؛ باززنده سازی منظر فرهنگی با ایجاد تجربه ای جدید از منظر، نقش یک محرک اجتماعی را خواهد داشت و سبب افزایش تعاملات اجتماعی را خواهد.