مطالعه نقش واسطه ای خودمهارگری در رابطه بین دینداری با شادکامی
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 192
فایل این مقاله در 22 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_CIUN-8-26_002
تاریخ نمایه سازی: 25 دی 1400
چکیده مقاله:
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین دینداری با شادکامی دانشجویان به واسطه خودمهارگری آنان بود. روش: روش پژوهش، همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانشجویان ساکن خوابگاه دانشگاه الزهرا در سال تحصیلی ۹۵-۱۳۹۴ به تعداد ۲۳۴۵ نفر بودند که از میان آنان ۳۰۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. دانشجویان در این پژوهش به پرسشنامه خودمهارگری رفیعی هنر(۱۳۹۰)، پرسشنامه دینداری خدایاری فرد(۱۳۸۸) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد(۱۹۸۹) پاسخ دادند. پایایی کلی هر یک از پرسشنامه ها در این پژوهش به ترتیب ۹۲/۰، ۹۸/۰و ۹۳/۰ به دست آمد. روایی پرسشنامه ها به کمک نظر متخصصان و اساتید روان شناسی در حد مطلوب گزارش شده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار لیزرل و به کارگیری آمار توصیفی و استنباطی صورت گرفته است. یافته ها: یافته های حاصل از معادلات ساختاری نشان داد که مدل مد نظر، دارای برازش خوبی است و اثر مستقیم دینداری بر خودمهارگری و اثر غیر مستقیم دینداری به واسطه خودمهارگری بر شادکامی مثبت و معنادار و اثر مستقیم دینداری بر شادکامی مثبت و غیر معنادار است. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می دهد که خودمهارگری، واسطه ای مناسب بین دینداری با شادکامی دانشجویان است؛ به این معنا که به هر میزان دینداری دانشجویان بالاتر رود، خودمهارگری افزایش می یابد و این موجب افزایش شادکامی در میان آنان می شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
بهناز عبداللهی
کارشناس ارشد روان شناسی تربیتی دانشگاه الزهرا (س). گروه روانشناسی تربیتی(نویسنده مسئول)/ نشانی: تهران، ده ونک، دانشگاه الزهرا(س)، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی / نمابر: ۰۲۱۸۸۰۳۵۱۸۷/ Email: behnazabdollahi۵@yahoo.com
زهرا هاشمی
دکتری روان شناسی تربیتی. استادیار گروه روان شناسی تربیتی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه الزهرا(س).
زهرا نقش
دکتری روان شناسی تربیتی. استادیار گروه روان شناسی تربیتی و مشاوره، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :