پیش بینی درگیری تحصیلی بر اساس جهت گیری اهداف پیشرفت با در نظر گرفتن نقش واسطه- ای راهبردهای خودتنظیم در دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان میاندوآب

جهت گیری اهداف پیشرفت یکی از عوامل بسیار موثر و تاثیرگذار در جامعه آموزشی می باشد که با توجه به اثرگذاری و رابطه عمیق با درگیری تحصیلی، حساسیت و نگرانی خاصی را در ارتباط با این متغیر ایجاد کرده است. با توجه به این که راهبرد های خودتنظیم نقش کلیدی جهت گیری اهداف پیشرفت دارد، هدف از پژوهش حاضر پیش بینی درگیری تحصیلی بر اساس جهت گیری اهداف پیشرفت می باشد. نمونه پژوهش حاضر شامل ۲۵۰ نفر دانش آموز دختر و پسر در دوره اول متوسطه شهرستان میادوآب در سال ۱۴۰۰ بود که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده بودند که به متغیر های جهت گیری اهداف پیشرفت و راهبرد های خود تنظیم واکنش نشان داده و تاثیر پذیری این متغیر ها را روی درگیری تحصیلی نشان دادند. علاوه براین مدل مفروض با توجه به نمرات شاخص های RMSEA و X۲/df، CFI، AGFI ،GFI که به ترتیب برابر با ۰/۹۵۹، ۰/۹۱۱، ۰/۹۶۲، ۲/۳۷، ۰/۰۷ می باشد، برازش قابل قبولی دارا می باشد و باتوجه به مدل مفروض، آزمون بوت استراپ و سویل با سطح اطمینان ۶۶ درصد، تعیین کننده میانجی گری راهبرد های خود تنظیم بین درگیری تحصیلی و اهداف پیشرفت دانش آموزان بود. نتایج کلی نشان داد که جهت گیری اهداف پیشرفت تحصیلی و راهبردهای خودتنظیم قابلیت پیش بینی درگیری تحصیلی دانش آموزان را دارند و هر چه به سطح کارگیری جهت گیری اهداف پیشرفت تحصیلی و راهبردهای خودتنظیم در دانش- آموزان زیاد شود باعث افزایش میزان درگیری تحصیلی آنان می شود