راهکارهای دستیابی به توسعه پایدار در سه دهه اخیر

توسعه سریع شهری، در چند دهه معاصر، ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، محیطی و ... زندگی بشر را تحت تاثیر قرار داده است. آنچه که امروز توجه کارشناسان ایرانی را به خود جلب کرده است، چیز غریب در معماری نبوده است. اگر اهم هدف توسعه پایدار در معماری و شهرسازی را انطباق آن با سیستم اکولوژیک و صرفه جویی در مصرف انرژی و جلوگیری از آلودگی بدانیم، با نگاهی آگاهانه آن را در همه بناها و شهرهای سنتی خود خواهیم یافت اگر امروز به دنبال ایجاد دوباره آن هستیم، باید توسعه پایدار را در شهرهای امروزی که اثرات سیستم اکولوژیک و پایداری اکولوژیکی در آنها کمتر و کمتر می شود را بر اساس مردم و سیستم شهرنشینی امروزه در ایران تعریف کرد. ما امروز در کشوری زندگی می کنیم که به نظر می رسد با دو مشکل روزافزون جمعیتی و مهاجرت شهرنشینان بجای شهروندان روبرو هستیم. این تغییرات عاملی شده، در جهت تجمع کاربران جدید شهرها در سطحی محدود که باعث فرسودگی بخشی از بافت شهری شده و گسترش بی رویه ای را در بافت شهری به دنبال داشته و زمینه ای را فراهم کرده تا آنکه این تجمع عاملی شود برای از بین رفتن شاکله اصلی بافت های شهری. این گونه شهرها ناشی از رفتارها و فعالیت های متفاوتی است که ساکنین شهرها برای آن تعریف کرده اند.