مفهوم روانشناختی و ایجاد امید در سرمایه انسانی شهرداری تهران

امید یک سازه انسانی و مخصوص انسان است. انسان چیزی جز تجارب گذشته و امیدواری نیست. اگرامیدواری از انسان گرفته شود، تک بعدی میشود و هویت خود را از دست میدهد. امیدواری حس کارآمدی (قدرت حل مسئله، قدرت برون رفت از مشکلات) به انسان میدهد. انسان امیدوار چند مسیری فکر میکند و برای حل مشکلات خود از راهها و مسیرهای مختلف استفاده میکند. به نظر اسنایدر، مهمترین تفاوت آدمهای امیدوار و ناامید، نحوه مرور در گذشته است. فرد ناامید وقتی به دیروز فکر میکند، شکستها، ناملایمات، سرخوردگیها و نظایر آن را در نظر دارد و وقتی به تفکر در مورد امروز میپردازد، اتلاف وقت میکند و هیچ کار هدفمندی را پیگیری نمیکند. اگر انسان، نتواند وضعیت خود را در آینده تعیین کند، ناچار محیط پیرامونش، وضعیت را به او تحمیل خواهد کرد. لذا، انتخاب هدف، یکی از ضرورتهای زندگی است که اگر آگاهانه انجام نشود، ناآگاهانه صورت خواهد گرفت و امید انسان را به یاس تبدیل میکند. یکی از ضرورتهای انتخاب هدف، این است که تمرکز ذهنی را به همراه خواهد داشت. داشتن ذهنی متمرکز، یکی از شرطهای لازم برای موفقیت است. یک ذهن متمرکز قدرت تفکر و خلاقیت دارد و پر از انرژی است، بنابراین میتواند در مسایل کنکاش کند و اعماق آنها را ببیند.