تاثیر معماری بایوفیلیک بر میزان سرزندگی فضاهای مهدکودک

محیط های آموزشی مکان هایی هستند که کودکان اکثر اوقات خود را در آن میگذرانند. محیط طبیعی باتوجه به ارتباط با آدمی نقش مهمی در کیفیت آموزش دارد و معماری میتواند تعامل میان انسان و طبیعت را توسعه بخشد. طراحی بیوفیلیک منجر به توجه بیشتر به ویژگی های ادراکی یک جسم میشود. این مقاله به شناخت معماری بایوفیلیک و تاثیر آن بر میزان سرزندگی فضاهای مهدکودک میپردازد و نتایج تحقیق علاوه بر اینکه باعث توسعه ادبیات تحقیق میشود، به ویژگی های طراحی بایوفیلیک و طبقه بندی بر پایه نوع تجربه کودک با طبیعت دست می یابد