رابطه خودپنداره و نگرش به درس ریاضی با اضطراب ریاضی در دانش آموزان دختر دوره اول و دوم متوسطه شهر فین

پژوهش حاضر به رابطه خودپنداره ریاضی و نگرش دانش آموزان به درس ریاضی با اضطراب ریاضی در دانش آموزان دختر دوره اول ودوم متوسطه نظری شهر فین پرداخته است. روش مطالعه توصیفی و از نوع همبستگی انجام شده است. جامعه آماری این پژوهششامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه اول و دوم نظری شهر فین است که در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ مشغول به تحصیلی بودند (N=۱۹۰). حجم نمونه پژوهش با استفاده از فرمول کوکران ۱۲۷ نفر بود که از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از سه پرسشنامه ی مقیاس اضطراب ریاضی چیو و هنری ( ۱۹۹۰ )، مقیاس نگرش به ریاضی ایکن ( ۱۹۷۹ ) و مقیاسخودپنداره ریاضی هربرت دبیلیو مارش ( ۱۹۸۳ ) استفاده شده است. داده ها از طریق آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که بین متغیر پیش بین خودپنداره درس ریاضی و نگرش به ریاضی (خرده مقیاس لذت بردن ازدرس ریاضی) رابطه مثبت و معناداری وجود دارد ولی بین متغیر پیش بین خودپنداره درس ریاضی با خرده مقیاس احساس ترس ونگرانی از درس ریاضی و اجتناب از ریاضی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچین بین خرده مقیاس های اضطراب یادگیریریاضی و اضطراب حل مسئله ریاضی رابطه مثبت قوی و معناداری وجود دارد ولی بین خرده مقیاس های اضطراب یادگیری ریاضی واضطراب حل مسئله ریاضی با لذت بردن از ریاضی (خرده مقیاس نگرش به ریاضی) رابطه منفی و معناداری وجود دارد.