بازخوانی ساز و کار اجتماع پذیری موزه ها با تاکید بر پیکره بندی کالبدی فضا

اجتماعی پذیری به عنوان یکی از ویژگی های فضایی در ارتقای پایداری اجتماعی شهری، در تعریف کیفیت فضاهای عمومی مورد تاکید است. مقاله ی حاضر در مطالعه ی یکی از فضاهای عمومی شهری با ماهیت فرهنگی (موزه) به بررسی نقش پیکره بندی فضایی و اجتماع پذیری در آنها خواهد پرداخت. به عبارت دیگر انواع پیکره های باز، بسته و نیمه باز در کالبد موزه های مورد مطالعه، به عنوان بسترهای اجتماع پذیری در تعریف تعامل و فعالیت های فرهنگی و اجتماعی این مکان ها، مطالعه خواهد شد. این امر با رویکردی کیفی با راهبرد تحلیل محتوای آشکار به بررسی موردی میپردازد (موزه ایران باستان، موزه باستان شناسی و هنر اسلامی ایران و موزه ی هنرهای معاصر) که دارای ویژگی های کالبدی متنوعی به عنوان جامعه ی مورد مطالعه هستند. بر اساس یافته ای این مطالعه فضاهای که دارای پیکره های کالبدی نیمه باز و باز همچون حیاط، ایوان و رواق هستند، اجتماع پذیرترند.