تحلیل شاخص های مسکن روستایی استان ایلام و سطح بندی آنها با استفاده از تحلیل عاملی و خوشه ای

یکی از راه های مهم آگاهی از وضعیت مسکن در فرآیند برنامه ریزی روستایی، استفاده از شاخص های مسکن می-باشد. این شاخص ها بیانگر وضعیت کمی و کیفی مسکن روستایی از یک سو و بهبود بخشی برنامه ریزی مسکن از سوی دیگر برای یک افق بلندمدت است. در این پژوهش ابتدا به مروری بر مفهوم و جایگاه شاخص های مسکن روستایی و شناخت ویژگی های مسکن روستایی کشور پرداخته می شود، سپس با استفاده از مهمترین مولفه ها و شاخص های مسکن وضعیت مسکن مناطق روستایی شهرستان های استان ایلام بررسی و نهایتا به سطح بندی نواحی روستایی منطقه ی مورد مطالعه با استفاده از این شاخص ها پرداخته خواهد شد. لذا، پژوهش حاضر، با توجه به هدف توصیفی تحلیلی بوده که با استفاده از روش اسناد و مطالعات کتابخانه ای انجام گرفته است. از میان متغیرهای مربوط به مسکن، ۲۲ شاخص استخراج و با استفاده از روش تحلیل عاملی به ۵ عامل تقلیل یافته اند، عوامل به دست آمده از تحلیل عاملی، جمعا ۶۰/۹۷ درصد از واریانس را در بر می گیرند. در بین ۵ عامل استخراج شده، عامل رفاهی به تنهایی ۴۰۶/۲۵ درصد واریانس را پوشش می دهد که تاثیرگذارترین عامل در مطالعه می باشد. به منظور سطح بندی نواحی همگن روستایی از روش تحلیل خوشه ای استفاده و نقاط روستایی استان به ۴ گروه همگن طبقه بندی شده اند که بر اساس آن مناطق روستایی شهرستان شیروان و چرداول در بالاترین سطح و مناطق روستایی شهرستان های دهلران، دره-شهر و آبدانان در پایین ترین سطح از حیث برخورداری از شاخص های مسکن قرار دارند.