سنتز و شناسایی نانوکامپوزیت برپایه پلیمر β- سیکلودکسترین و چارچوب آلی فلزی به عیوان سیستم دارورسان

استفاده از سامانه های دارو رسانی نوین در سال های اخیر به شکل چشمگیریتوسعه یافته اند. استفاده از این فناوری ها در دارورسانی به محل اثربسیار مفید و فابل توجه است، زیر که با بهره گیری از سامانه های نوینمی توان تلا حد زیادی عوارض د ارویی را کاهش داد. بنابراین توسعه ابزارهایجدید نانو برای دارورسانی از راه پوست بر اساس نانوکامپوزیت های پلیمریحاوی چارچوب های آلی فلزی یکی از زمینه های روبه رشد در نانوداروها وحامل های دارویی است. نانوکامپوزیت های پلیمری مواد چندفازی هستند کهدرون ساختار خود حاوی نانوذرات می باشند و این مواد براساس طبیعی ومصنوعی بودن و نوع زمینه به نانوکامپوزیت هایی پایه پلیمری، سر امیکی وفلزی دسته بندی می شوند. در سال های احیر نانوکامپوزیت های پلیمری، بهدلیل خواص بهبود یافته ایی که نسبت به نانوذرات تک فلزی دارند بسیارمورد توجه محققان قرار گرفته اند. اصطلاح نانوکامپوزیت پلیمری می تواندجایگزین خوبی برای هیبرید های الی_معدنی و کامپوزیت های مولکولی باشد .در این پژو هش از بین ترکیبات پلیمری برای سنتز این نانوحامل ها ء پلیمرβ- سیکلو دکسترین، به عنو ان یک ماکرومولکول زیست سازگار، قابلیت جذب بالا،پایداری شیمیایی عالی و توانایی به دام انداختن ترکییات در درون حفراتخود و امکان تهیه پلیمرهای عامل دار شده جهت افزایش میزان جذب وبارگیری د ارو انتخاب گردید. ابتدا شبکه ی پلیمری نامحلول از β-سیکلودکسترین به روش مذاب تهیه و سپس نانوکامپوزیت پلیمری بتاسیکلو دکسترین- چارچوب آلی فلزی به طور همزمان با کمک امواج التراسونیک و مایکروویو و همچنین در شرایط حرارتی در آون بک کمک اتوکلاو سنتز شد. ساختار نانوکامپوزیت با کمک تکنیک های مختلف از جمله FT-IR, SEM ,XRD و DLS تائید شد. عملکرد نانوکامپوزیت به عنوان نانو حامل بالقوه در دارورسانی بررسی شد.