مدیریت بحران زلزله در نواحی حساس و استراتژیک شهری (مورد مطالعه موردی شهر قزوین)

در این پژوهش تلاش شده است تا روند اصولی و سازمانی مدیریت بحران در مقابل زلزله مورد بحث و بررسی قرار گیرد. از سو ی دیگر با توجه به اینکه تحقق برنامه های مدیریت بحران از طریق تحلیل دیتاها و داده ها امکانپذیر است، لذا در این تحقیق در ابتدا یکی از روشهای چندمعیاره برای ارزیابی مدیریت بحران زلزله یعنی روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) معرفی شده و نحوه بکارگیری آن بطور کامل شرح داده شده است. سپس با انتخاب شهر قزوین به عنوان مطالعه موردی، از این روش تحلیلی برای ارزیابی و سنجش آسیب پذیری نواحی ۱۹ گانه این شهر بهره گرفته شده است. با طبقه بندی آسیب پذیری شهر قزو ین در مقابل بحران زلزله به سه معیار ابعاد کالبدی و مقاومت فیزیکی بافت، میزان پاسخگویی بافت شهر جهت امکان امدادرسانی پس از وقوع بحران و امکان بازگشت پذیری شهر پس از بحران و تقسیم این معیارها به ۲۰ زیرمعیار، از روش ارزیابی AHP برای ارزیابی میزان آسیب پذیری این شهر استفاده گردید. براساس یافته های حاصل از تحقیق این نتیجه حاصل شد که از ۱۹ ناحیه شهر قزو ین، ۲ ناحیه دارای آسیب پذیری زیاد، ۶ ناحیه دارای آسیب پذیری متوسط و ۱۱ ناحیه نیز دارای پتانسیل آسیب پذیری کمی میباشند. تراکم جمعیت بالا، کمبود فضاهای باز در ناحیه، کمبود کاربریهای امدادرسانی، وجود معابر با عرض کمتر از ۶ متر، وجود بافت فرسوده شهری، خانه ها و ساختمانهای قدیمی و ... از دلایل مهم آسیب پذیری بالای بافتهای شهری در نواحی ۱۰ و ۱۸ شهر قزوین مشخص شدهاند.