نقد زیبایی شناسی در غزل ماذون

ماذون ( ۹۰۲۱ تا ۹۰۲۱ ق) یکی از شاعران صاحب نام در شعر و ادبیات قشقایی است که تاکنون اشعار بر جای مانده از او در میان افراد با ذوق و هنر ایل وجود دارد و آثار متعددی از اشعارش در کتاب، مجله ماهنامه و فصلنامه های مختلفی به چاپ رسیده است. مهارت وی در سرودن اشعار، چیره دستی، ذوق هنری و نیز تسلط بر زبان فارسی و ترکی و لری موجب ماندگاری این آثار و نام شاعار تاکنون گذشته است. این پژوهش بر روی یکی از اشعار او با رویکرد نقد زیبایی شناسانه و ساختایر، از کتاب مجموعه اشعار ماذون پرداخته شده است که برای این منظور، مهم ترین عنصر شعیر مانند موسیقی (بیرونی، کناری، درونی و معنوی) و تصویرسازی از آن مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان داد که شاعر با تسلط خاصی در چینش کلمات و علم و آگاهی کامل از واژه ها و ارتباط تنگاتنگ اجزای کلام، با مطابقه بر آیات قرآنی و روایات، ساخته و پرداخته است. بیشترین توان این شاعر در نظم اندیشگانی او وجود دارد و به دلیل زندگی عشیری در دل طبیعت به بیان و ایجاد تصویرسازی از شرایط زندگی و محیط پیرامون خود بوده است. از طرفی تسلط وی بر آیات قرآنی و نگارش یک نسخه دست نویس از قرآن ( که از وی بر جا مانده است) و سرودن اشعار خود براساس آیات شریفه، وجه شاخص این غزل و دیگر اشعار وی است.