تاثیر صاحب بن عباد و سید ابوالرضا راوندی کاشانی بر زبان عربی و فارسی

صاحب فردی دانشمند و دانش دوست بود، به طوری که در علوم مختلف صاحب نظر بوده است. او شاگردانی را تربیت کرد که بعدا هر کدام به نوبه خود استادی بزرگ در علوم مختلف شدند. صاحب اگرچه ایرانی و فارسی زبان بود، ولی ادبیات عرب را کامل فرا گرفت به نحوی که هم به زبان عربی سخن می گفت و هم به زبان عربی کتابت می نمود. علاقه وافری به یادگیری زبان عربی داشت و سعی می کرد که دیگران هم به این زبان تکلم کنند. صاحب همانگونه که به شعر و ادبیات عرب توجه کامل داشت، ذوق و رغبت بسیاری نیز به شعر و ادبیات فارسی نشان می داد. صاحب نه تنها ممدوح شعرای تازی گوی بوده بلکه شعرای فارسی گوی نیز او را مدح می گفتند. در این نوشتار سعی شده شخصتی و نقش فعالانه او در کسب علم و به کارگیری صحیح آن به وجه احسن و همچنین خدمات ارزنده وی به ادب عربی و فارسی، خصوصا عربی برای کسانی که به علوم عربی و فارسی آشنایی داشته و مشتاق علم اندوزی و خدمت هستند معرفی شود. سید ابوالرضا راوندی کاشانی از دانشمندان پارسی زبان قرن ششم هجری است که به زبان عربی شعر سروده است. از تالیفات گران سنگ وی فقه، تفسیر و ادبی، تنها گنجینه دیوان شعر او باقیمانده است. در این مقاله که از بررسی دیوان وی و منابع ادبی مربوط فراهم آمده است، معلوم گشته که ابوالرضا راوندی وارث دوره جمود شعر عربی و پیرو سبک شعر سنتی عرب است، وی با پیروی از شیوه تصویرگری پیشینیان، تضمین و اقتباس، هنر ادبی خویش را به نمایش گذارده و در اشعار خود، خصلت مردم باوری، نوع دوستی و گرایش شیعی خود را آشکار ساخته و با زبان شعر به تبلیغ مبانی تشیع پرداخته است و در قصیده ای که تنها تهاجم سپاه ملکشاه سلجوقی به منطقه کاشان و وحشی گری های آنان و پایمردی دو تن از بزرگان شعر را وصف کرده، سندی معتبر از تاریخ قدیم کاشان به جا نهاده است.