سیاست زبانی ایران و تآثیر آن بر وحدت ملی

سیاست زبانی اصولی است که توسط دولتمردان در اسناد رسمی دولتی مانند قانون اساسی به چشم می خورد. این اقدامات انجام شده توسط دولت و یا یکگروه عمومی برای تغییر و یا حفظ کارکرد زبان موجود و زیرمجموعه های زبانی برای معرفی هنجارهای زبانی جدید یا تعمیر و نگهداری هنجارهای زبانیقدیمی صورت می گیرد. در ایران علارغم تنوع زبان و فرهنگ (گرچه دارای ریشه های یکسانی است) زبان فارسی از قدرت و نفوذ بیشتری برخوردار استو همین مزیت در راستای ایجاد وحدت و یکپارچگی ملی مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی نویسنده در این نوشتار بررسی سیاست زبانی و نسبت آنبا ایجاد وحدت ملی ایرانیان است.