ریشه یابی سست پیوندی دانشگاه ایرانی با صنعت از دیدگاه خبرگان آموزش عالی

پیوند سخت و هم افزای دانشگاه با محیط پیرامون و صنعت، یکی از مبانی توسعه نهاد و نظام دانشگاه، ماموریت گرایی ومطالبات جوامع و دولتهاست. پیوندها و تعاملات پیوسته دانشگاه ها با محیط و صنعت یک ضرورت برای بقا و پایداری و ایفایتعهد مدنی و شهروندی علمی آنها بوده و کم توجهی به محیط و تحولات آن می تواند نقش و سهم آنها در توسعه محلی و ملیرا کمرنگ کند. پیوند دانشگاه ها با صنعت نه تنها برای ایفای مسئولیت اجتماعی و شهروندی علمی، بلکه برای تحول سازمانیو نهادی، توسعه برنامه های درسی، یادگیری اثربخش دانشجویان، توسعه روزافزون و هدفمند هیات علمی، تقویت سبک ها وتوانایی های مدیریتی و بهسازی منابع انسانی نظام دانشگاهی، الزامی است. در این مقاله با استناد به هشت الگو و نظریه، بهروش کیفی دلفی و نمودار علت و معلول، با مشارکت دوازده خبره آموزش عالی، سستپیوندی دانشگاه های ایران با صنعت،ریشه یابی شده است. این خبرگان از میان جامعه مطلعان آموزش عالی به روش نمونه گیری هدفمند و با شناخت پیشینی،انتخاب و به مشارکت دعوت شده اند. داده های گردآوری شده در فرایند دلفی از طریق تحلیل محتوا و کدگذاری باز و محوری،تحلیل و مقوله بندی شده اند. شیوه راهبری و رهبری سنتی، اتکا به منابع مالی و ضوابط دولتی، شیوه های یاددهی- یادگیریناکارآمد، کم توجهی به مسئولیت پذیری اجتماعی و تعهد مدنی، کم توجهی به توسعه انسانی و تربیت انسان کامل، عدم تمرکزبر خلق علم کارآفرین و نافع، ضعف منابع مالی و امکانات پژوهشی و فناوری، انطباق و سازگارشوندگی پایین با محیط،کم اهتمامی به ماموریت گرایی و تنوع، بیگانگی با فرایند توسعه ملی و مسائل واقعی جامعه، از ریشه ها و علل اصلی پیوند سستو ضعیف دانشگاه ایرانی با صنایع شناسایی شده است.