واکاوی پدیده های اجتماعی دراشعار اهلی و وحشی (مطالعه موردی: بازی چوگان)

ادبیات آئینه فرهنگ و تمدن ملت ها است. با مراجعه به آن می توان به عادات و رفتارهای اجتماعی مرسوم در جامعه پی برد. با توجه به شکوفایی بازی چوگان در دوره ی صفوی، احتمالا بازتاب آن در ادبیات این دوره قابل مشاهده است. پژوهش حاضر در پی شناسایی پدیده های اجتماعی از طریق رابطه ی ادبیات و جامعه است. هدف از این پژوهش بررسی بازتاب بازی چوگان دراشعار دو تن از شاعران عصر صفوی، اهلی شیرازی و وحشی بافقی، است. تحقیق حاضر به روش تحلیلی- توصیفی است که با بررسی کلیات اهلی شیرازی و دیوان وحشی بافقی، ابیات موردنظر استخراج و دسته بندی گردید. نتایج نشان داد: شاعران از واژه های گوی و چوگان برای بیان مفاهیم و مقاصد مختلفی؛ مانند مدح و بیان احساسات مذهبی، تعلیم، تغزل و توصیف پدیده ها سود برده اند. اهلی شیرازی ۷۳ مرتبه از واژه های گوی و چوگان و وحشی بافقی نیز ۴۳ مرتبه از این واژه ها استفاده کرده اند. بیشترین فراوانی واژه چوگان در اشعار اهلی با ۲۳ تکرار و واژه گوی با ۲۸ تکرار در مفهوم تغزلی است و در اشعار وحشی واژه ی گوی با ۱۰ مرتبه فراوانی در مفهوم مدح بیشترین تکرار را دارد.