مدیریت منابع انسانی در شاهنامه فردوسی (سیستم جبران)

نظریه پردازان علم مدیریت بر این باورند که مدیریت علمی از سال ۱۹۰۰ میلادی با پیداشدن نظریه های جدید آغاز شد. این در حالی است که آثار ادبی جهان و ازجمله ادبیات فارسی، سرشار از ایده های مدیریتی است که بسیار پیش تر از این نظریه هامطرح شده اند. در این جستار با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی یکی از زیرشاخه های علم مدیریت (سیستم جبران) در حوزه مدیریت منابع انسانی در شاهنامه فردوسی پرداخته ایم و به این نتیجه رسیده ایم که اندیشه فردوسی درباره وظایف مدیر منابع انسانی در این حوزه می تواند الگوی مناسبی برای مدیریت جامعه امروز باشد. حاکمان شاهنامه، معتقدند کلید اصلی در کاربرد تئوری انتظار و انگیزه کارکنان آن است که اهداف مشخص برای کارکنان قرار دهند و رابطه بین این اهداف و پاداشی را که در نتیجه رسیدن آن به دست خواهند آورد، به طور واضح مشخص کنند. پاداش ها متنوع و منصفانه است. پرداخت پاداش به هر فرد متناسب با تلاش ها و مهارت های افراد صورت می گیرد. پاداش حتمی و قطعی است. پاداش ها هیچ گاه افراطی و تفریطی نیست؛ بلکه با توجه به سطح عملکرد فرد موازنه و سنجیده شده باشد و به طور منطقی پرداخت می شود. فردوسی بر این باور است که نیروی کار باید سیستم پاداش را درک کند و آن را یک سیستم عقلایی بداند. این اصولی است که در منابع علم مدیریت بدون کم وکاست توصیه می شود.