بازآفرینی شهری و تاثیر آن بر کیفیت زندگی

با افزایش جمعیت در شهرهای ایران، اینگونه شهرها رشد فیزیکی غالبا به صورت افقی را تجربه میکنند و محیط پیرامون خود را تصرف مینمایند. باگذر زمان و گسترش شهر مناطق مرکزی شهر رو به فرسودگی و افت کیفیت میرود، به گونه ای که پویایی، نشاط و کارایی قبل خود را از دست میدهد.با از دست رفتن کارایی این مناطق که از ایام قدیم از مناطق مهم شهر محسوب میشدند یا به اصطلاح قلب تپنده شهر بودند؛ شهر نیز نشاط و سرزندگی خود را از دست میدهد.لذا توجه به این مناطق و بازآفرینی و احیای دوباره آن در جهت بهبود کیفیت زندگی شهروندان و بازگشت نشاط و سرزندگی شهری امری مهم تلقی میشود.از دیرباز برای احیا این مناطق اقدامات مختلفی نظیر اهدای بسته های تشویقی به ساکنین این بافت برای نوسازی، اختصاص دادن بناهای با ارزش قدیمی به فعالیتهای فرهنگی و هنری و... که هرکدام از این روشها با توجه به زمان و مکان خود مزایا و معایبی را دارا بوده است.