بررسی فرآیند صدور دستور موقت در آیین دادرسی مدنی ایران

دادرسی فوری یا دستور موقت یک تاسیس احتیاطی در آیین دادرسی مدنی است که مختص امور فوری، تبعی و موقتی می باشد. دستور موقت، دستوری فوری راجع به امور فرعی دعوا است و در مواقعی که تعیین تکلیفی فوری در رابطه با مسئله ای قبل از صدور حکم قطعی ضرورت داشته باشد نیازمند آن هستیم. در واقع می توان این نهاد را به عنوان یک ناجی که در زمانی حیاتی دادرسی به کمک متقاضی دستور می آید معرفی کرد؛ زیرا هنگامی که خواهان دچار اضطراب و نگرانی برای بروز خسارت احتمالی در آینده است با صدور دستور موقتی که به تقاضای خود خواهان صورت گرفته می توان از بروز خسارات احتمالی جلوگیری کرده و آرامش خاطر نسبی ای را برای متقاضی به وجود آورد تا با تمرکز بیشتری جریانات دعوای اصلی را پیگیری نماید و یا اگر تا آن زمان دعوای اصلی را اقامه نکرده است هر چه سریعتر به طرح دعوای اصلی مبادرت ورزد. سه عنصر مهم به دستور موقت معنا و مفهوم می بخشد که از همین سه عنصر نیز می توان علت کارآمدی این نهاد را درک کرد. این سه عنصر عبارت اند از: الف) حذف تشریفات؛ ب) عدم ورود به ماهیت و ج)آنی بودن. بدیهی است که قانون گذار با تاسیس این نهاد برای خواهان حقوق فوق العاده و تسهیل کننده ای را در نظر گرفته است اما در کنار آن حقوقی را برای خوانده نیز قائل شده است که این امر در تامین خسارت احتمالی ای که توسط خواهان در هنگام مطالبه دستور موقت می سپارد واضح است؛ این تامین بدان معنا اخذ می شود تا در صورت بی حق شناخته شدن خواهان، خوانده که از جهت اجرای دستور موقت متضرر شده است بتواند خسارت خود را مطالبه نماید. هدف این مقاله شناسایی روند صدور دستور موقت در موارد فوری است که میتواند پشتیبان کارآمدی برای خواهان باشد. اطلاعات مورد استفاده در این مقاله از کتب و مقالات معتبر گردآوری شده است