رویکرد نقادانه به صلاحیت دادگاه های ایران در دعاوی بین الملل خصوصی

تشخیص دادگاه صالح یکی از مهمترین مسائلی است که در رسیدگی به دعوی میان دو یا چند کشور بهحساب می آید. مسئله از آنجا حائز اهمیت خواهد بود که دادگاه صلاحیت دار در کدام کشور باید واقع شودکه هر دادگاهی از قواعد حل تعارض کشور خود برای تعیین قانون حاکم بر ماهیت دعوی استفاده می نماید.آنچه که مورد چالش واقع شده است این است که در حقوق ایران مقررات اختصاصی در ارتباط با صلاحیتفراملی وضع نشده است. لذا قانونگذار ایران در بحث صلاحیت تفاوتی میان دعاوی بدون عنصر خارجی و باعنصر خارجی قائل نشده است که از اهداف این پژوهش بررسی انتقادی این مسئله و ارائه راهکارهایی در اینزمینه است تا قانون گذار ایران قواعد آئیین دادرسی مدنی بین المللی را در این خصوص وضع نماید تا دردعاوی با عنصر خارجی محل رجوع قرار گیرد. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و از ابزار کتابخانهاستفاده کرده است.