ارتباط ذهن آگاهی با میزان خودکنترلی و امید به زندگی در بیماران دیابتی شهر تهران

هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه بین ذهن آگاهی با میزان خودکنترلی و امید به زندگی در بیماران دیابتی شهر تهران می باشد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است و جامعه موردنظر را ۱۷۰ نفر ۱۱۳)زن و ۵۷ مرد) از بیماران دیابتی ۲۲ الی ۵۷ ساله مراجع به کلنیک های سلامت شهر تهران تشکیل می دهند، که به صورت غیرتصادفی و در دسترس انتخاب شدند. ابزار این پژوهش پرسشنامه های پنج عاملی ذهن آگاهی بائر (FFMQ)، خود کنترلی تانجی (SCS) و امید به زندگی اشنایدر (AHS) بوده اند. یافته های این پژوهش نشانگر برقراری رابطه معنادار بین ذهن آگاهی و خودکنترلی و میزان امید به زندگی در بیماران دیابتی شهر تهران بوده و در نتیجه تمامی فرضیه های این پژوهش مورد تایید قرار گرفتند. براین اساس می توان نتیجه گرفت که ذهن آگاهی و خودکنترلی و میزان امید به زندگی زنجیره وار به یکدیگر متصل بوده و می توانند یکدیگر را تقویت و یا تضعیف نمایند.